Jednym z najważniejszych aspektów funkcjonowania każdej firmy jest niezależna ocena jej działań mająca na celu ich usprawnienie. Dokonują jej audytorzy – zawód ten powstał w latach 30-tych XX w., w związku z czym uznaje się go za stosunkowo młody. Niemniej zainteresowanie nim jest ogromne.

Ile zarabia audytor w Polsce?

Audytor to bardzo dobrze opłacana profesja. Wysokość zarobków jest co prawda uzależniona od wielu czynników, aczkolwiek minimum 5000 zł brutto to standard. Sporo zależy tutaj od branży, w jakiej specjalizuje się audytor. Nie bez znaczenia jest również to czy swoje obowiązki wykonuje jako audytor zewnętrzny czy wewnętrzny – w tym pierwszym przypadku może liczyć na wyższe uposażenie, przeciętnie kształtuje się ono na poziomie 6200 zł brutto. Najlepsi w tym fachu specjaliści zarabiają powyżej 8000 zł brutto.

Czym zajmuje się audytor?

Audytor ponosi odpowiedzialność za przeprowadzanie audytów, których nie należy mylić z kontrolami. W przypadku kontroli, które są przeprowadzane na zlecenie, chodzi o znalezienie nieprawidłowości i o ocenę danego zjawiska już po jego realizacji. Audyt natomiast ma charakter niezależny i działa w oparciu o plan, zaś jego celem jest usprawnienie działań organizacji oraz określenie zapotrzebowania na konkretne czynności jeszcze przed wdrożeniem ich w praktykę.

Spośród szczegółowych czynności wykonywanych przez audytorów wymienia się m.in.:

• czynne uczestnictwo w projektach audytowych,
• testowanie oraz opisywanie systemów kontroli wewnętrznej/zewnętrznej,
• badanie danych finansowych oraz księgowych wszystkich działów organizacji,
• wykrywanie błędów w dokumentacji finansowej oraz księgowej,
• przedstawianie rekomendacji, dzięki którym możliwe jest dokonanie poprawy w obszarze księgowości i finansów firmy,
• współpraca z audytorami zewnętrznymi – dotyczy to audytorów wewnętrznych,
• analiza kluczowych procesów i zasobów organizacji,
• uczestnictwo w projektowaniu nowych systemów kontroli,
• analizowanie rozmaitych systemów pod kątem wystąpienia ryzyka,
• opracowywanie raportów wraz z wnioskami oraz zaleceniami.

W tym momencie warto nadmienić, iż z uwagi na przedmiot oceny wyróżnia się wiele typów audytów, jak np.:

• audyt działalności,
• audyt informatyczny,
• audyt finansowy,
• audyt marketingowy,
• audyt środowiskowy,
• audyt energetyczny,
• audyt ekologiczny,
• audyt personalny,
• audyt jakości.

Jak zostać audytorem?

Kwestie związane z wykonywaniem zawodu audytora w Polsce określa ustawa o finansach publicznych. Zgodnie z nią kandydat na audytora musi spełniać kilka warunków:

• posiadać obywatelstwo jednego z krajów członkowskich UE,
• mieć pełną zdolność do czynności prawnych i praw publicznych,
• być osobą niekaraną,
• posiadać wykształcenie wyższe co najmniej w stopniu licencjata.

Jeśli chodzi o wykształcenie, to zdecydowanie preferowani są absolwenci kierunków ekonomicznych. Obecnie wiele uczelni oferuje możliwość specjalizowania się z audytu. Oprócz tego mile widziane jest posiadanie certyfikatów – np. Certified Internal Auditor, Certified Fraud Examiner, Certified Financial Services Auditor etc. – oraz dokumentów potwierdzających ukończenie szkoleń pozwalających poszerzać dotychczasową wiedzę oraz zdobywać nowe umiejętności. W zawodzie audytora niezwykle ważne jest to, by nieustannie się rozwijać – to znacząco zwiększa szanse na rynku pracy.

Jeśli audytor chce świadczyć usługi jako niezależny ekspert, musi koniecznie zdobyć uprawnienia niezbędne do pracy na stanowisku rewidenta. To wiąże się z posiadaniem minimum 5-letniej praktyki w księgowości oraz zdaniem egzaminu państwowego. Gdy zaś w rachubę wchodzą uprawnienia biegłego rewidenta, należy złożyć jeszcze jeden egzamin państwowy oraz uzyskać członkostwo w Krajowej Izbie Biegłych Rewidentów.

Ponadto w omawianym zawodzie istotną rolę odgrywają predyspozycje takie jak m.in.:
• dyspozycyjność,
• odpowiedzialność,
• sumienność,
• wysoka kultura osobista,
• łatwość nawiązywania kontaktów,
• rzetelność,
• niezależność,
• dobra organizacja pracy,
• umiejętność pozyskiwania i weryfikowania informacji.

Audytor – własna firma

Wielu audytorów decyduje się na prowadzenie działalności na własną rękę – tak powstają firmy audytorskie posiadające różne formy prawne. W zależności od tego czy jest to np. jednoosobowa działalność gospodarcza czy spółka konieczne jest dopełnienie odpowiednich formalności. Najprościej sprawa przedstawia się z jednoosobową działalnością gospodarczą – w urzędzie gminy lub miasta składa się wniosek o wpis do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej.

Jest jednak kilka kwestii, o których należy pamiętać. Firma audytorska jest podmiotem zaufania publicznego, w związku z czym musi ustanowić i przestrzegać wzorców jakości zgodnych z wymogami zasad kontroli jakości. To, jaki charakter i zakres mają opracowane przez firmę audytorską zasady i procedury, jest podyktowane licznymi przesłankami, aczkolwiek w tym kontekście wskazane jest uwzględnienie m.in. wymogów etycznych, standardów wykonywania zawodu, kwalifikacji i doświadczenia osób odpowiedzialnych za przeprowadzanie audytów itp.

Jeśli jesteśmy właścicielami małej bądź średniej firmy, z pewnością zależy nam na dalszym rozwoju i nowych możliwościach. Otwiera je przed nami profesjonalny program informatyczny stworzony z myślą o osobach, które pragną zdobywać kolejne sukcesu w swojej branży – Microsoft Dynamics Nav.

Każdemu zapewne nie raz i nie dwa zdarzyło się doświadczyć na własnej skórze słownej agresji – ze strony współpracowników, członków rodziny czy zupełnie obcych osób. Co jest przyczyną takich zachowań? Powodów można wymienić sporo, m. in. nie panowanie nad własnymi emocjami, chęć manipulowania ludźmi, kompleksy i niskie poczucie własnej wartości czy po prostu zły dzień, kiedy to najdrobniejsza nawet rzecz jest w stanie wyprowadzić z równowagi. Jak się wówczas bronić? Jak odpierać słowne ataki?

Atak słowny a słowna agresja

Na początek należy wspomnieć o pewnej bardzo ważnej kwestii, a mianowicie o tym, że jednorazowy atak słowny nie jest tym samym co utrzymująca się od jakiegoś czasu agresja słowna. Agresji słownej zwykle doświadczają ludzie pozostający w bliskich relacjach, np. małżeńskich. Trzeba zdawać sobie sprawę z tego, iż jest to forma przemocy emocjonalnej, która zgodnie z obowiązującymi przepisami jest przestępstwem – podobnie jak przemoc fizyczna. Jest to generalnie temat wymagający szerszego omówienia i nie on będzie przedmiotem niniejszego artykułu, a słowne ataki mające charakter jednorazowy.

Jak się zachować w sytuacji słownego ataku?

Kiedy ktoś kieruje pod naszym adresem obraźliwe słowa, powinniśmy nade wszystko pamiętać o:
• Zachowaniu spokoju – umiejętność okiełznania własnych emocji bardzo się w takich sytuacjach przydaje. Celem przeciwnika jest tylko i wyłącznie prowokacja, a nie chęć prowadzenia merytorycznej dyskusji. Nafaszerowana emocjami, gniewana reakcja jest dokładnie tym, o co mu chodzi. Wniosek z tego zatem taki, aby nie dać się podburzyć. Trzeba zachować spokój, a to niezwykle skutecznie zbija z tropu. Nie jest też przy tej sposobności wskazane używanie wulgaryzmów – nawet, jeśli same cisną się na usta. Zachowując się w ten właśnie sposób, pokazujemy atakującemu, iż nie da się nas wyprowadzić z równowagi i że nie dajemy się wciągnąć w żadne potyczki słowne.
• Reagowaniu natychmiast – wiele osób popełnia ten błąd, że całkowicie odpuszczają. Nie jest to dobre z wielu względów. Po pierwsze – agresywny człowiek dostaje przyzwolenie na zachowania, które nie powinny mieć miejsca. Po drugie – osoba, w którą jest wymierzony słowny atak, źle czuje się z tym, że nie zareagowała. Prawdopodobieństwo, iż postąpi tak i następnym razem, jest więc duże, a to na dłuższą metę może wywołać zaburzenia w postrzeganiu siebie.
• Znajomości własnych słabych punktów – jest to pomocne, jeśli przeciwnik nas zna i wie doskonale, w który czuły punkt uderzyć. Warto przygotować sobie zawczasu zestaw odpowiedzi – dajemy w ten sposób agresorowi do zrozumienia, że nie damy się niczym zaskoczyć, co w konsekwencji sprawi, że przestanie uskuteczniać ataki na nas, bo mu się to „nie opłaci”.

Sprawdzone taktyki

Najlepsza reakcja na docinki i głupie uwagi to reakcja inteligentna. Istnieje wiele strategii, które można wtedy zastosować – wiele zależy oczywiście od okoliczności. Niemniej jednak pojawia się tutaj parę aspektów, które warto mieć na uwadze.
• Nie wolno dać się wciągnąć w argumenty przeciwnika, które z trzeźwą oceną sytuacji zwykle niewiele mają wspólnego – mają wywołać dezorientację i zdenerwowanie. Nie wdawanie się w kłótnię zbija agresora z pantałyku i koniec końców zmusza go do zmiany postawy.
• Całą negatywną energię należy skierować w stronę przeciwnika. W jaki sposób to zrobić? Wystarczy odbijać przysłowiową piłeczkę – polega to na zadawaniu odpowiednio sformułowanych pytań, np. „Dlaczego mnie obrażasz?”, „Dlaczego na mnie krzyczysz?” itp. Nierzadko jest tak, że przeciwnik nabiera wówczas wody w usta i się uspokaja – ludzie często nie zdają sobie nawet sprawy z tego, że zachowują się agresywnie. Podobny efekt można osiągnąć poprzez określenie na głos stanu emocjonalnego, w jakim znajduje się taka osoba, mówiąc np. „Widzę, że się mocno zdenerwowałeś” etc.
• Nierzadko doskonale sprawdza się taktyka ignorowania – nie tyle, co przeciwnika, ale jego ataków. Sprowadza się ona do udawania, iż nie słyszymy przytyków i zupełnie zmieniamy temat.
• Osłabić czujność agresora można również poprzez zadawanie mu odpowiednich pytań, które spowodują, że zacznie się on tłumaczyć. Są to pytania typu: „Co rozumiesz przez…?”, „Co masz dokładnie na myśli, mówiąc że…?” itd.
• Znakomitym sposobem na rozbrojenie przeciwnika jest powiedzenie mu komplementu. Jest to coś, czego kompletnie się nie spodziewa, np. „Dziękuję ci za radę” itp.
• Przystąpienie do otwartej konfrontacji jest niejednokrotnie dobrym rozwiązaniem. Trzeba otwarcie nazwać po imieniu zachowanie drugiej strony i domagać się przeprosin. Ważne jest to, by być spokojnym i stanowczym. Jeśli ktoś inteligentny, drugi raz nie będzie mu trzeba tego powtarzać.

Co jednak robić, kiedy przeciwnikowi uda się wyprowadzić nas z równowagi? Z całą pewnością atak złości nic tu nie da – awantura nikomu nie jest potrzebna. Najrozsądniej jest uniknąć takowej konfrontacji i po prostu odejść, dając sobie w ten sposób szansę i czas na uporządkowanie myśli i zapanowanie nad emocjami. Bardzo pomaga wtedy także znajomość technik głębokiego oddychania – to sprawdzona metoda na rozładowanie napięcia.

Publiczne wystąpienia stanowią dla bardzo wielu osób źródło stresu, co w dużej mierze jest w pełni uzasadnione. Nie można jednak dopuścić do tego, by zdenerwowanie i trema zniszczyły cały wysiłek, jaki włożyło się w przygotowanie przemówienia. Nie wszyscy co prawda posiadają naturalne predyspozycje w tym obszarze, aczkolwiek praktycznie każdy jest w stanie opanować sztukę skutecznego przemawiania do większego gremium. O czym trzeba na tę okoliczność pamiętać i na jakie kwestie zwracać uwagę?

Nie dać się tremie

Delikatna trema działa na człowieka mobilizująco, jednakże czym innym jest paraliżujący strach – ludzie boją się krytyki oraz negatywnych ocen, na ogół zależy im na tym, by dobrze wypaść w oczach innych. Aby zapanować nad stresem, trzeba przede wszystkim należycie przygotować się do wystąpienia. Wielce przydatne jest tutaj również pozytywne nastawienie – zamiast układać sobie w głowie czarne scenariusze, wystarczy odwrócić przysłowiowego kota ogonem. Myśli mają potężną moc – doświadczeni mówcy są tego w pełni świadomi. Wizualizowanie sobie występu oraz pozytywnej reakcji publiczności także jest narzędziem pomocnym w walce z nadmiernym zdenerwowaniem.

Dobre przygotowanie to podstawa

W ramach przygotowań do wystąpienia warto opracować konspekt i zamieścić w nim treść całego przemówienia, dzieląc ją na krótkie fragmenty z wyróżnionymi najważniejszymi informacjami. W korzystaniu z tego typu ściągawek nie ma niczego zdrożnego – w rzeczywistości jedynie najlepsi profesjonaliści są w stanie pozwolić sobie na to, by z nich zrezygnować. Cechą dobrych wystąpień jest logicznie skonstruowana struktura bazująca na trzech podstawowych elementach jakimi są:

• wstęp – nie powinien zajmować więcej niż ok. 15 proc. wystąpienia,
• rozwinięcie – należy na nie przeznaczyć ok. 75 proc. wystąpienia,
• zakończenie – to ok. 10 proc. czasu przeznaczonego na wystąpienie.

Na wszystkich tych etapach trzeba dbać o utrzymanie zainteresowania audytorium – niebagatelną rolę w tym kontekście odgrywają zaś wstęp i zakończenie, które powinny stanowić mocne akcenty przemowy. W jej trakcie trzeba odpowiednio modulować głos – w przeciwnym razie słuchacze szybko się znudzą. Monotonni należy unikać.

Jak cię widzą, tak cię piszą

Ludzie są wzrokowcami. Przywiązują zatem wagę do czyjegoś wyglądu – choć nierzadko robią to zupełnie nieświadomie. Nie można tego bagatelizować. Wygląd mówcy ma znaczenie i jest jednym z czynników przykuwających uwagę słuchaczy. Schludnie i z klasą – tak w największym skrócie można to posumować. Bardzo ważne jest, by strój dobrać do okazji, ale w żadnym wypadku nie wolno przesadzać – nie chodzi przecież o to, by słuchacze koncentrowali się na wyglądzie przemawiającej osoby. W takich sytuacjach najlepiej zdaje egzamin konwencjonalna elegancja o ponadczasowym, uniwersalnym charakterze. Mówca powinien pamiętać o tym, że m. in. poprzez strój właśnie wyraża swój stosunek do słuchaczy – a do nich należy podchodzić z szacunkiem.

Język ciała ma znaczenie

Dużą część informacji człowiek przekazuje nie przez to, co mówi, ale przez to, jak się zachowuje – jaką postawę ciała przyjmuje, czy utrzymuje wzrokowy kontakt z odbiorcami, w jaki sposób wykorzystuje gestykulację etc. Wielkim błędem, jaki niejednokrotnie popełniają mówcy, jest zachowywanie się tak, jakby na widowni nie było nikogo. Istotnym czynnikiem decydującym o skuteczności wystąpienia jest przemawianie do ludzi i poświęcanie im stosownej uwagi. Jeżeli ktoś np. nerwowo rozgląda się na boki, niepotrzebnie wymachuje rękoma, garbi się czy usiłuje schować za mównicą itp., wówczas traci przychylność słuchaczy, a jego słowa trafiają co najwyżej w pustkę.

Skutecznym zabiegiem jest schodzenie ze sceny i zachęcanie odbiorców do rozmowy – aczkolwiek taktyka ta nie zawsze zdaje egzamin. Mówca musi mieć na względzie takie przesłanki jak okoliczność, czas przeznaczony na przemówienie itp.

Posługuj się zrozumiałym dla odbiorców językiem

Przekaz musi być w pełni zrozumiały dla odbiorców. W tym momencie wiele zależy od tego, kto zasiada na widowni – pod tym kątek trzeba dostosować język wystąpienia. Z celem mija się używanie stwierdzeń, które nie dość, że nie są przystępne, to jeszcze niczego do przemówienia nie wnoszą. Celem mówcy nie jest przecież to, by jego wystąpienie zostało określone jako lanie wody. Słuchacze lubią konkrety zaprezentowane w prosty i w pełni klarowny sposób, bez zbędnych udziwnień, ale z dawką humoru. To zawsze pomaga rozładować napięcie i jest niezastąpione przy wystąpieniach dedykowanych trudnym zagadnieniom. Nie chodzi rzecz jasna o to, by opowiadać głupie kawały nieadekwatne do okoliczności, ale taktowna anegdota nikomu nie zaszkodzi. Warunek jest tylko taki – nic na siłę. Nic tak nie zraża jak sztuczność.

Przyznaj się do błędu

Błędy zdarza się popełniać każdemu – nawet wytrawnym, doświadczonym mówcom. Grunt to umieć wybrnąć z takiej kłopotliwej sytuacji. Źle odbierane jest, gdy ktoś za wszelką cenę kreuje się na wszechwiedzącą osobę. Zdecydowanie lepsze rezultaty przynosi przyznanie się do błędu. Nikt nie jest wszechstronnym specjalistą znającym się na wszystkim – ma zatem prawo posiadać braki w różnych dziedzinach.